SİYAH YANGIN

Yangın var! Karanlık bir yangın

Siyah alevler yutuyor, güzele dair ne varsa

Yuttukça büyüyor,

Büyüdükçe artan bir iştahla küle çeviriyor

Dokunduğu her şeyi amansızca

Alevler nerede? Orada…

Yangın nerede? Uzakta…

Karanlığa alışmış gözlerin

Hem içine, hem dışına kör,

Yangın Orada ve Uzakta değil

Alevlerin kökleri,

Senin içindeki karanlıkta

Senin ruhundan besleniyor çılgın bir iştahla

Aldırmadığından tüm bunlar

Işığa arkanı dönmenden

Sevmeyi beceremediğinden, olanlar

Kalbindeki karanlıktan beslenen

Siyah yangın devleşiyor çılgınca

Seni de içine alacak, yakacak

Hiçliğe yokluğa karışacaksın

Ne olduğunu anladığında

Çok geç olacak, herkes ve her şey için

Geri dönülemez, telafi edilemez

Pişmanlığın, acını katlayarak büyütecek

Tükenmişliğin getirdiği sonla

Kalacaksın çaresiz bir boşlukta

…Yapma, siyah yangına od olma!

Ruhundaki karanlıktan yana olma

Pişmanlıktan önce son dönemeçte

Başka bir son yaz hayatına

Emel Eva Tokuyan

*Siyah yangının yok ettiği tüm masum güzelliklere ithaf edilmiştir.