Dayan Gülşah Başkan…

Dayan Gülşah Başkan…

“Duydum ki zamana biraz yenik düşmüşsün,Gücünü geri çekmek istiyormuşsun, eyleme.

Duydum ki yüreğinin içine çökmüş bir ağırlık var, Bizi sessizliğe terk etmeye niyetleniyormuşsun, eyleme.”

Dayan Başkan…

Bizi böyle yarım kalmış bir şehrin ortasında bırakma! Manisa’nın sokaklarına sinmiş umutlar dağınık!

Kim toparlar sen yokken Şehzadeler’in yükünü?

İstersen yüreğindeki yükü ikiye bölelim,Manisa halkı nefes verir nefesine, Omuz olur omzuna, umut olur gününe. Ama gitme Başkan!

Daha yarım kalan hizmetler,

Daha dokunulacak hayatlar, Daha bitmemiş bir Manisa hikayesi var.

Dışarıda takvim kışa durmuş olabilir…

Soğuk daha keskin, yollar daha gölgeli…

Ama bilirsin, Manisa’nın kışı bile baharı tutar içinde. Spil’den esen rüzgarın bile bir vakti gelir, ısınır. Toprak er geç gevşer, ağaçlar er geç filiz verir. Sen de öyle güç bulacaksın Başkan; Bu şehir buna inanıyor.

Biz seni öfkelerimizle, karmaşalarımızla,

Bazen hoyratlıklarımızla baş başa bırakamayız. Çünkü sen, Manisa’nın ilk kadın belediye başkanıydın… Bir şehrin tarihine adını yalnızca seçilerek değil, Cesaretinle, direncinle, emeğinle yazdın.

Bu hikaye yarım kalsın istemiyoruz! Daha yolun ortasındayız.

“Çalma bizi, bizden bizi,

Gidişinle içimizden iyiyi eksiltme.”

Burası, Manisa…

Şehzadeler’in gölgesinde büyüyen bir şehir. Tarih burada ağır akar, sorumluluk burada büyüktür.

Ve sen, o tarihin içinden süzülüp gelen

Bir adım değil, bir iz bıraktın bu topraklara. Şimdi kim tamamlayacak yarım kalan işleri?

Kim toparlayacak dağılmış masaları, yarım kalmış umutları? Kim tutacak Manisa’nın nabzını senin gibi?

Gitme Başkan…

Tam da bu şehir sana en çok ihtiyaç duyarken gitme.

Manisa bekliyor…

Sessizce, sabırla, dua ile…

Baharın gelişini, iyi haberin sesini...

Dayan Başkan.

Şehzadeler seni bırakmaz.

Bahar, seni bekliyor.